TÜRK EVİ

Akşam gazetesinde kıymetli dostum Vâ-Nû haber veriyor:

İki Amerikalı gazeteci bir Türk evi arıyor!

Maksatları sadece aile muhitimizin içine girmek, bizi daha yakından görmek ve daha çok sevmek. Asya’yı, Avrupa’yı, Afrika’yı gezmişler. İnkılaplarımızı biliyorlar. Kahramanlıklarımızın hikayelerini işitmişler. Şimdi de bu fırtınalarla dövüşen kartalın yuvasını görmek istiyorlar. Bir Türk evi… Zevkimize göre döşenmiş, hususiyetimizi taşıyan bir ev. Ne müze, ne bar! Bizim rahatça yaşadığımız yer. Milli seciyeyi yetiştiren ocak. Ninnilerini dinlediğimiz, masallarımızı söylediğimiz o iç köşemiz.

Biri kadın, öteki erkek iki Amerikalı, dünyanın en çok satan bir mecmuasının bu bir çift muharriri hayatımıza dair bir etüt yapmayı tasarlamışlar. Sergi reklamlarındaki sahte dekorlardan kurtularak asıl Türk enteryörünü görecekler. Şimdiden yürekleri sevgimizle çarpıyor, alacakları intibaı düşünerek seviniyorlar!

Kim bilir bu ne sıcak bir köşedir. Kübik eşyalı ananesiz salonlara elbette hiç benzemez. Belki de Madam de Montagu’nun mektuplarında anlattığı gibi bu çok aydınlık bir yer olacak.

Duvarda görecekleri bir yazı, eski Türk hattatlarından birinindir. Camilerimizdeki o zarif çizgilerin şiirini bir daha duyacaklar. Bir tarafta, baba yadigarı bir halı, bir silah, bir çekmece, hasılı hatıra görecekler. Döşemeler, koltuklar, zevkimize göredir. Evin nizamında Türk kadınlarının vakur zarafeti göze çarpar. Meşhur sedirlerimizde oturup nefis Türk tütünleri içecekler. Ev kadınlarımızın misafirleri için elleriyle kaynattığı reçellerimizi tadacaklar. Aile hayatımız, asıl dekoru içinde hilesiz, hurdasız bütün samimiyetiyle görünecek.

İki meslektaş, Park otelinde şimdi sevinçle bunları düşünerek sabırsızlanıyorlar. Fakat ne yazık ki kendilerine fena bir haber vereceğim. İstedikleri Türk evini göremeyecekler! Neden? Çünkü bu Türk evleri Sandal Bedesteninde çoktan satıldı da onun için!

* Orhon, Orhan Seyfi. Dün, Bugün, Yarın. İstanbul: Çınar, 1943. ss. 51-52.